ضدبدافزارهای امروزی عموما از دو روش برای شناسایی بدافزار استفاده میکنند. روش اول، روش تحلیل ایستا نام دارد که در آن بدون اجرای بدافزار، با استفاده از یک سری قانون یا امضا همانند مقدار هش از کل فایل، یک بخش، یا دنبالهای از بایتها بدافزار را شناسایی میکنند و روش دوم، روش مبتنی بر تحلیل پویا است که عموما با اجرای فایل مشکوک در یک محیط محدودشده صورت میگیرد.
راهکارهای کنونی نمیتوانند به طور 100% از نفوذ بدافزار به درون سازمان جلوگیری کنند. چنانچه نفوذگر قصد نفوذ به یک سازمان خاص را داشته باشد، عموما یک بدافزار جدید طراحی میکند و سپس با استفاده از تکنیکهایی (که اصطلاحا به آن FUD کردن گفته میشود) کاری میکند که هیچ ضدبدافزاری چه به روش مبتنی بر امضا و چه مبتنی بر روشهای پویا توان شناسایی آن را نداشته باشد. در انتها از بدافزار جدید خود برای نفوذ به سازمان استفاده میکند.
لذا واضح است که حتی داشتن قدرتمندترین ضدبدافزارهای موجود نیز (که بروز هم باشد) نمیتواند از نفوذ بدافزار به درون سازمان شما جلوگیری کند.
دلیل اصلی این موضوع به این خاطر است که اصولا ضدبدافزارها به طور پیشفرض تمامی فایلها را فایل سالم در نظر میگیرند، مگر اینکه خلافش ثابت شود. (به این خط مشی در منابع مختلف Default Allow گفته میشود.) شرکتهای مطرح در خارج از کشور همانند HP و Intel از چند سال گذشته برای جلوگیری از نفوذ بدافزار به درون سازمانشان از راهکار دیگری بهره گرفتهاند. آنها به طور پیشفرض تمامی فایلها را بدافزار در نظر میگیرند، مگر اینکه خلافش ثابت شود. (به این خط مشی در منابع مختلف Default Deny گفته میشود.)
راهکار Default Deny این امکان را فراهم میکند که از اجرای هر فایلی غیر از فایلهایی که مورد اعتماد هستند (لیست این فایلها در یک پایگاه داده به نام پایگاه داده لیست سفید نگهداری میشود.)، در درون سازمان جلوگیری شود و در نتیجه امکان نفوذ بدافزار به درون سازمان تا حد بسیار زیادی گرفته شود.
سایبرنو اقدام به طراحی یک ضدبدافزار لیست سفید درون سازمانی نموده است. این ضدبدافزار قبل از اجرای هر فایل در رایانههای سازمان ابتدا خصوصیات آن را به سرور تحلیلگر خودکار محلی که در درون سازمان قرار دارد ارسال میکند تا از سلامت آن اطمینان حاصل کند و سپس اجازه اجرای آن را صادر میکند.